Λασποσπιτοσελίδα Πολιτκή

Για το καλό μας!

Η λάσπη (η) αποκαλύπτει τον βαθύ κοινωνικό χαρακτήρα του νέου μας αεροδρομίου και των πρώτων ημερών (δυσ)λειτουργίας του

Τελικά, η περιβόητη ταλαιπωρία των επιβατών του νέου αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις πρώτες μέρες λειτουργίας του, ήταν απλά μια «παιδική ασθένεια»; Εμείς στην λάσπη (την), πιστεύουμε (όπως πάντα!) ότι η αλήθεια βρίσκεται αλλού και ότι αυτό το «χάος» μόνο τυχαίο δεν ήταν. Δεν μπορεί, άλλωστε, να εξηγηθεί αλλιώς ότι το άλλο μεγάλο θέμα της πρόσφατης επικαιρότητας ήταν η ενδοκυβερνητική διαμάχη για τα κονδύλια προς διάθεση στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και της Αμυνας και η τελική απόφαση του Πρωθυπουργού να πριμοδοτήσει τον πρώτο τομέα, ανακοινώνοντας το πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας. Θέλουμε να πούμε ότι η κατάσταση του νέου αεροδρομίου δεν ήταν αναπόφευκτη αλλά επιδιώχθηκε – πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ακόμη κυβερνητικό μέτρο με βαθύ κοινωνικό χαρακτήρα, και εξηγούμε γιατί:

• Στην Ελλάδα, με αεροπλάνο μόνο οι πλούσιοι μετακινούνται. Ή, για την ακρίβεια, θα έπρεπε να μετακινούνται. Κάθε μετακίνηση που γίνεται με αεροπλάνο, μπορεί κάλλιστα να γίνει και με άλλο (χερσαίο) μέσο, το οποίο είναι από όλες τις απόψεις προσιτότερο στον μέσο πολίτη και ιδίως στην «φτωχολογιά». Δυστυχώς, οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, που σχεδόν όλα τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες του Αιγαίου απέκτησαν αεροδρόμιο, έδωσαν την λανθασμένη εντύπωση ότι το αεροπορικό ταξίδι δεν αποτελεί είδος πολυτελείας αλλά κάτι που μπορούν να απολαύσουν όλοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως οικονομικών δυνατοτήτων και κοινωνικού στάτους. Σε αυτό συνέβαλε τα μάλα και η εμπορική πολιτική της (κρατικοδίαιτης) Ολυμπιακής Αεροπορίας, η οποία επιδοτώντας για «κοινωνικούς λόγους» (ή και «εθνικούς λόγους») τις πτήσεις εσωτερικού, ουσιαστικά μετέτρεψε τα αεροπλάνα σε ιπτάμενες βερσιόν των ΚΤΕΛ (δηλ. τα χρησιμοποιούσε όλη η μπασκλασαρία). Σημαντικό επίσης ήταν το ότι το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, αυτό του Ελληνικού, ήταν πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, «δυο τσιγάρα δρόμο».

• Ηταν φανερό ότι αυτή η κατάσταση έπρεπε να αναστραφεί. Το πρώτο βήμα έγινε με την επιλογή των Σπάτων ως τόπου εγκατάστασης του νέου αεροδρομίου. Υπήρξαν μάλιστα και πιο προχωρημένες απόψεις, όπως του αειμνήστου Αντώνη Τρίτση που είχε προτείνει την Τανάγρα, ή του Δοξιάδη (πατέρα του Απόστολου) που υπέδειξε την Μακρόνησο. Σε κάθε περίπτωση, και τα Σπάτα είναι αρκούντως μακριά από την πόλη. Μη νομίζετε ότι η μεγάλη απόσταση πόλης-αεροδρομίου υπαγορεύθηκε από κάποια διεθνή στάνταρντςςς. Τα παραδείγματα του Τόκυο και του Λονδίνου είναι ατυχή διότι μιλάμε για πόλεις των 10 και 20 εκατομμυρίων. Υπάρχουν πρωτεύουσες όπως η Μαδρίτη και η Λισσαβώνα που το αεροδρόμιο είναι ουσιαστικά μέσα στην πόλη και ουδέποτε διανοήθηκαν να το μεταφέρουν. Το επιχείρημα του θορύβου και των κινδύνων από χαμηλές πτήσεις είναι αστείο, αν αναλογιστούμε πόσο πιο ενοχλητικό είναι το ταυτόχρονο ροχαλητό τεσσάρων γειτόνων ή πόσο περισσότερο κινδυνεύουμε διασχίζοντας τη λεωφόρο ως πεζοί.

• Είναι λοιπόν προφανές ότι ο λόγος μετεγκατάστασης του αεροδρομίου ήταν να γίνει απρόσιτο. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το ότι το αεροδρόμιο τελείωσε στην ώρα του και δεν ήταν έτοιμοι οι δρόμοι πρόσβασης σε αυτό; Δεν πρόκειται για κακό μάνατζμεντ, ήταν κάτι προσχεδιασμένο, και αν δεν μας έβαζε “χέρι” η ΙΑΤΑ και δεν γινόμασταν ως χώρα ρεζίλι στον διεθνή Τύπο, δεν επρόκειτο να επιταχυνθεί η κατασκευή των οδικών αξόνων. (Για προαστιακό τραίνο, ούτε κουβέντα.)

• Ας αναφέρουμε και μια άλλη λεπτομέρεια: Ο δρόμος προς το αεροδρόμιο εξυπηρετεί κατευθείαν τα προνομιούχα βόρεια προάστια, ενώ οι κάτοικοι λαϊκότερων περιοχών όπως το Αιγάλεω, το Περιστέρι και το Μπραχάμι τα βρίσκουν σκούρα. Ας αφήσουμε στην άκρη το ότι υπάρχουν διόδια, που ο μόνος τρόπος να τα αποφύγεις είναι να ταλαιπωρηθείς στους δρόμους των Γλυκών Νερών και της Παιανίας.

• Χέρι-χέρι με όλα τα παραπάνω πηγαίνει και η χιλιοσυζητημένη υπόθεση ιδιωτικοποίησης της “Ολυμπιακής”. Ο απώτερος στόχος είναι ένας: Να γίνει όλο και λιγότερο ελκυστικό και προσιτό το αεροπορικό ταξίδι. Να ξαναγίνει προνόμιο των λίγων, της “καλής κοινωνίας”, των λαμπερών πλουσίων, αυτών που θαυμάζουμε αλλά δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Η τελευταία διαφήμιση της “Ολυμπιακής”, που ουσιαστικά ήταν ένας φόρος τιμής στον Ωνάση, αυτό το μήνυμα επιχείρησε να περάσει: Την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες. Στα χρόνια που πολλοί αναπολούν με νοσταλγία. Που ο καθένας γνώριζε και σεβόταν την κοινωνική του θέση. Που μπορεί να ήσουν “μη προνομιούχος” αλλά δεν ένοιωθες μειονεκτικά γι’αυτό. Που έμπαινες στο λεωφορείο, το καράβι, το ΚΤΕΛ και τον ΟΣΕ και δεν σκεφτόσουν τι θα λέει για σένα ο κόσμος.

• Δυστυχώς, η τάση εκσυγχρονισμού των τελευταίων χρόνων είχε το τίμημά της. Η Ελλάδα που οι παλιότεροι γνώριζαν, άρχισε να χάνεται. Πού ακούστηκε να υπάρχουν άστεγοι και άλλοι εξαθλιωμένοι σ’αυτή τη χώρα, που κάποτε ήταν παροιμιώδης για την συνοχή του κοινωνικού της ιστού; (Αυτό μου το είπε ένας φίλος από την Πάντειο, δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αλλά το βρήκα ωραίο.)

Ευτυχώς το πρόγραμμα καταπολέμησης της φτώχειας θα μπορέσει να σταματήσει το κακό. Ο τίτλος βέβαια είναι λίγο παραπλανητικός, διότι το πρόγραμμα δεν θα εξαλείψει την φτώχεια, απλά θα την κάνει πιο ανεκτή. Δεν σημαίνει ότι θα πάψουν να υπάρχουν φτωχοί. Δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ισα ίσα, η εμπειρία απέδειξε ότι πρέπει να υπάρχουν! Διότι, αν όλοι πιστέψουν ότι μπορούν να γίνουν πλούσιοι (όταν δηλαδή μέχρι και η “κουτσή Μαρία” ταξιδεύει με αεροπλάνο), τότε, όπως είδαμε, αρχίζουν τα προβλήματα!